به یاد دوستم احمد مرادی

سه هفته قبل از فوتش بعد از توضیحاتی پیرامون وضعیتش برایم نوشت » این سرنوشت من بود.» این «بود» برایم بسیار سنگین و دردناک بود. احمد میدانست که به پایان زندگیش رسیده و با آرامش این نقطه پایان را پذیرفته بود.

احمد همزمان با شروع انقلاب به صف مبارزان و فعالین ترکمن پیوست. در بندرترکمن در سازماندهی ماهیگیران نقش مهمی داشت. در جریانات کانون و ستاد نیز از سازماندهان جنبش ترکمن ها بود.

احمد بعد از مهاجرت اجباری چه در عرصه سازماندهی و چه در عرصه نظری و فکری در سازمانیابی تشکل ها و نشریات مستقل ترکمنی فعال بود.

احمد در سه سال اخیر با بیماری مهلکی درگیر شد و روز دوم نوامبر در شهر بیلفلد از میان ما رفت.

این سرنوشت احمد شد ولی احمد شایسته این سرنوشت نبود. او بسیار شایسته تر از این بازی سرنوشت بود. او فردی روشنفکر، اندیشمند، محقق و پرسشگر بود. او فردی ورزشکار و خستگی ناپذیر و دوستی مهربان و همیشه لبخند بر لب بود.

بازی چرخ فلک چه بازی های غیرمنتظره و دردناک دارد. ترکمن صحرا یکی از بهترین فرزندانش را از دست داد. یادش برای همیشه گرامی باد.

مادر احمد نیز یک روز قبل از فوت احمد در ایران در گذشت. به خانواده و بازماندگان تسلیت گفته سلامتی و طول عمر برایشان آرزو دارم.

آتیلا عمادی

۱۳ آبان برابر با چهارم نوامبر