در سوگ یک دوست
جعفر پیری در سال ۱۹۵۲ میلادی در ترکمن صحرا بدنیا آمد. سالیانی بعنوان معلم تدریس کرد. با اوج گیری جنبش ملی در ترکمن صحرا به جمع فعالین فرهنگی و سیاسی پیوست. در اعتلا و آگاهی بخشی جنبش سیاسی و اجتماعی ترکمن ها شرکت فعال داشت.
جعفر دوستی ساکت، آرام ولی با پشتکاری و صمیمیت بسیار بالا بود. او بدون هیچ ادعا و هیاهویی اما با تمام توان و آگاهی از فعالین جنبش در ترکمن صحرا بود.
پس از سرکوب جنبش ملی ترکمن ها و بعد از اینکه صادق خلخالی جلاد به یاری و همراهی برخی از مدعیان ترکمن به ترکمن صحرا آمد و به اعدام فعالین دستگیر شده پرداخت و بعد از آنکه نام جعفر نیز بعنوان محکوم به اعدام در برخی روزنامه های دولتی اعلام شد و بعد از چند ماه دربدری با داشتن همسر و فرزند مجبور به مهاجرت گردید.
در مهاجرت نیز نه بدنبال موقعیت تشکیلاتی و نه بدنبال مال و منال بود ولی همچنان با تمام توان در خدمت فعالیت های تشکیلاتی بود. جعفر در ادامه به لزوم تشکلهای مستقل اجتماعی و سیاسی ترکمن ها پی برده و بهمراه تنی چند از دوستان در این مسیر فعال شد.
آرام ، فروتن، بدون ادعا ولی پیوسته و با تمام توان و صمیمیت همچنان شیوه زندگی عادی و سیاسی او در خارج از کشور بود. اما او زندگی آرام و یکنواختی نداشت، با مشکلات زیادی از جمله مریضی طولانی دست و پنجه نرم کرد و در عین حال همچنان آرامش و صورت خندان خود را حفظ کرد. او بخاطر این خصوصیات در میان دوستان ترکمن و غیر ترکمن احترام بالایی را کسب کرده بود.
با جعفر جشن عروسیش را جشن گرفتیم ، جشن تولد فرزند اولش، مقصد را پایکوبی کردیم. جعفر نمونه یک انسان فداکار، مهربان و بدون ادعا بود.
گردش روزگار آنچنان روی خوش به جعفر عزیزمان نشان نداد.
جعفر عاشق انسان و انسانیت، آزادی، عدالت و دمکراسی بود، اما حاکمان حاکم بر ایران و اجل مانع تحقق آرزوهای شریف او شدند.
جعفر بعد از یک دوره بیماری سخت در دهم ژوئیه برابر با ۲۰ تیر در شهر برلین درگذشت و در هفدهم ژوئیه نیز با حضور جمع کثیری از دوستان و یارانش به خاک سپرده شد.
من تاکنون کمتر انسانی به صمیمت، صداقت و پاکیزگی او شناخته ام.
یاد او تا آخرین لحظات زندگیم در خاطرم خواهد ماند.
یادش گرامی باد!
آتیلا عمادی
