روحانیان حاکم به ترکمن ها اعتمادی ندارد
در ترکمن صحرا آن گونه که نخبگان ترکمن انتظار داشتند حتی یک معاونت استانداری از میان ترکمن ها انتصاب نشد. با وجود اینکه ۸۵ درصد ترکمنها در انتخابات ریاست جمهوری به روحانی رای دادند آنها اکنون شاهد ادامه بی اعتمادی حاکمیت هستند.
مملکت غریبی داریم ما. بعد از گذشت حدود چهل سال از عمر حکومت جمهوری اسلامی هنوز امور مملکت ملوک الطوایفی می چرخد. چهل سال تجربه در اداره کشور، در شرایط کنونی گسترش و به هم پیوستگی علوم جهانی، زمانی بسیار طولانی است. هنوز نه حزبی سیاسی وجود دارد و نه جامعه ای مدنی که بتوان بر آن تکیه کرد. هنوز هم روحانیون به عنوان قشر حاکم بر جامعه در همه امور هستند. روحانیون تصمیم گیرندگان اصلی اداره جامعه هستند و آنرا بدانجا رسانده اند که اکنون شاهدش هستیم. تبعیض، فساد، رشوه خواری، دزدی، بی اعتمادی، بهم ریختن خانواده، گسترش فقر، رانت خواری و شاید دهها مورد دیگر بتوان برشمرد. روحانیون در هیچ عرصه اداره جامعه موفق نبودند.
گفته می شود قبل از به قدرت رسیدن روحانیون، در ترکمن صحرا در بین ترکمن گدایی وجود نداشت. فحشا در میان ترکمن ها اصلا تصورش نیر غیر ممکن بود. اما اکنون بعد از چهل سال قبح همه چیز شکسته است.
روحانیت حاکم با سیاست های انحصارطلبانه و قدرت طلبانه جامعه را بجایی کشاند که اکنون خود روحانیت بی اعتبارترین سیاستمداران گشته اند. نماینده زرتشتیان یزد، آقای سپنتا نیکنام، فقط بخاطر انحصارگری از شورای شهر حذف کردند. جهت توجیه این امر یکی از روحانیون در مصاحبه ای میگفت درهیچ جای دنیا فردی از اقلیت مذهبی را حاکم بر جامعه نمی کنند. او به راحتی دروغ می گوید چون به نیکی می داند که برای نمونه شهردار شهر لندن یک مسلمان است.
همه تصمیم گیری های امور در محافل قدرت و پشت پرده بر اساس محافل ها، دوستی ها و تقسیم قدرت بده بستان، صورت می گیرد. در این میان آنچه که مدنظر نیست اعتماد مردم و نظر آنهاست. این سیاست ها رغم تظاهرات و اعتراضات اخیر ادامه دارد و به نظر میرسد سیاستهای انحصار طلبانه و بی اعتمادی به مردم همچنان ادامه خواهد یافت.
در ترکمن صحرا مردم بیش از ۸۵% درصد به آقای روحانی رای دادند. اما بی اعتمادی به مردم ترکمن چنان بالاست که حاضر نیستند حتی معاونت استانداری را هم به ترکمنها بدهند. هرچند در میان ترکمنها مدیران بااستعداد با توانایی های علمی بالایی حضور دارند. خود آقای روحانی نیز از این امر اطلاع دارد. روحانی بسیار خوب می داند بلوچ ها تقریبا همگی طبق نظر آقای مولوی عبدالحمید، رهبر اهل سنت ایران به او رای داده اند، اما آقای مولوی عبدالحمید عملا در حصر شهری قرار دارد.
انتصاب یک مدیر احمدی نژادی به معاونت استانداری گلستان
در ترکمن صحرا یک مدیر احمدی نژاد را به معاونت استانداری انتصاب می کنند. بسیار مورد اعتراض فعالین ترکمن قرار می گیرد. آقای روحانی حداقل در این مورد می تواند دخالت کند و می تواند بگوید که یکی از معاونین از ترکمن ها باشد. اما دریغ از انتظارات.
انحصار قدرت در دست روحانیون واقعا جامعه ایران را به نقطه بن بستی کشانده است. افرادی بی اعتماد به نفس، ضعیف و تسلیم طلب در نقاطی همانند ترکمن صحرا توسط همان روحانیون حاکم شورای نگهبان تائید می شوند که می توانند برای مجلس انتخاب گردند. نمایندگان منصب آخوندهای شورای نگهبان نیز از ترس رد صلاحیت بعدی و برای ماندن در قدرت سکوت و تحقیر، اگر درکی از آن داشته باشند، را ترجیح می دهند. در مجلس شورای اسلامی نمایندگانی چون آقایان محمود صادقی و یا مطهری استثنا هستند.
در امر تلاش فعالین ترکمن برای انتخاب یک ترکمن در یکی از معاونت های استانداری هیچکدام از نمایندگان ترکمن در مجلس پا در میان نگذاشتند و بنابه گفته یکی از فعالین ترکمن، یکی از همین نمایندگان ترکمن د ر انتصاب آقای غراوی نقش فعالی داشته است.
در نظرخواهی سایت اولکامیز در رابطه با این انتصاب جالب توجه بود که برخی فعالین ترکمن که سودای نمایندگی را در سر می پرورانند به این نظر خواهی پاسخ نداده بودند. سیاست انحصارطلبانه و غیرمردمی و باندباز روحانیت حاکم آدم های مورد نیازش را می یابد و می پرورد.
اگر این سیاست های انحصار طلبانه و نظارت استصوابی حاکم روحانیت نبود و اگر مردم می توانستند آزادانه نمایندگان خود را انتخاب کنند، هیچکدام از این نمایندگان انتخاب شده و آماده برای انتخابات بعدی حتی ۵ درصد رای نیز از ترکمن ها نمی توانستند بگیرند. این را خودشان نیز به نیکی می دانند.
این سیاست نیز همانند بسیاری سیاست های دیگر حاکم بعد از ۴۰ سال جوابگوی جامعه ایران نیستند. جامعه ایران یک جزیره دور افتاده و جدا و بی اطلاع از روند جهانی نیست. جامعه ایران احتیاج به اصلاحات بسیار گسترده و عمیقی دارد در غیر اینصورت شاهد روندهایی خواهیم بود که می توانند بسیار غیرقابل پیش بینی باشد.
اصلاحات عمیق و گسترده بدون حضور فعال مردم و جامعه مدنی و فشار بر روحانیت حاکم نمی تواند عملی گردد. نقش گسترده نشریات و روشنفکران و درک اهمیت نقش آنها بسیار مهم است. روشنفکرانی که چشمداشتی به قدرت ندارند و بر اساس رسالت خود عمل می کنند.
خدایقلی
